Onun manevi varlığı biz yaşadığımız sürece ve hakikat için çaba harcadığımız sürece hep bizimle ve hep capcanlı olacak.
Köln. Tam Hrant Dink Anması sırasında geldi Sarkis Hastpanyan’ı yitirdiğimiz haberi. Ortak arkadaşımız Hrant’ın ölümünden tam bir gün sonra 20 Ocak günü. Ocağın karanlığı biraz daha karardı bu haberle. Kafamdan geçti hepsi birer birer.…
Ankara’da yapılan ve ulusumun yaşamsal önem arz eden sorunlarından bir kısmını çalışma konusu edinen Sempozyum’un, okul ve dava arkadaşım Hrant Dink’in anısına düzenlenmesinden duyduğum samimi memnuniyetle, 1915 öncesi ve sonrasıyla yüzleşme, daha doğrusu yüzleşebilme medeni cesaretini gösteren herkesi, hepinizi, can-i gönülden kutluyorum.
Kendimi bildim bileli, evimizde hep göz yaşartan bir hüzün ve acıyla dinlendiğine şahit olduğum “Burası Muş’tur, yolu yokuştur, giden gelmiyor, acep ne iştir” şarkısının halkıma karşı yapılan soykırım kurbanı Ermeniler tarafından yakılan bir ağıt olduğunu, çok yıllar sonra Avrupa’da politik ilticacı olarak yaşamaya zorlandığım yıllarda öğrenmiştim.…
Birkaç sene öncesiydi… Facebook sayfamda Ermenilerle ilgili bir paylaşımda bulunmuş, uygarlığın beşiği kadim Ermenistan topraklarında yüzyıllar boyu eşşiz bir uygarlık, onlarca devlet yaratmış olan halkımın bilinmeyen tarihlerden bu yana oluşagelmiş ortak karakteristiğini vurgulamak anlamında yazımı “KALİTE ASLA TESADÜF DEĞİLDİR” sözleriyle noktalamıştım.
Kendisini “Türk aydını” olarak tanımlayan biri nedendir bilmem bu yakıştırmama içerlemiş olarak özelime uzun uzadıya bir mesaj yollamış ve “tüm halklar ve insanlar aynı özelliklere sahiptir, Ermeni halkının insanları diğerlerinden daha kaliteli veya kalitesiz değildir” diye sitemde bulunmuştu.…
1980’lerin yarılandığı yıllarda İsveç’te yayımlanan Garo Sasuni’nin “Kürt Ulusal Hareketleri, 15. yy’dan günümüze Kürt-Ermeni ilişkileri” kitabını Türkçeye çeviren değerli büyüğüm sayın Bedros Zartaryan’a yaptığım bir ziyaretin hemen akabinde Berlin’de “Haus der Kulturen der Welt” kurumunda organize edilen kültürler arası konfliktüel ilişkilerin konu edildiği 2 günlük bir sempozyuma katılmıştım. Türk, Kürt, Zaza, Çerkes, Arap, Yahudi, Almanlarla dolu konferans salonunda az sayıda Ermeni katılımcılar da bulunmaktaydı.…
2010 Eylülün’de Van’ın Ağtamar adasındaki Surp Khaç Ermeni kilisesinde 1915 sonrası ilk kez yapılacak olan dini ayine katılmak için Yerevan’dan giden çok az insandan biri olan kilisenin kubbesine dikilmesi gereken haçı yapan yakın arkadaşım usta demirci Canik, dönüşünde mahpusaneye ziyaretime geldiğinde bana bir avuç Van toprağı, küçük bir şişede göl suyu ve Van şehir belediyesince yayınlanmış turistik tanıtım amaçlı birkaç tane de broşür tipi kitapçık getirmişti.…
Değerli soydaşım Hovsep Tokat’ı(1) 1993 mayısında Karabağ özgürlük mücadelesinde büyük desteğini edindiğimiz Sivas Zaralı yurtsever bir arkadaşımın cenazesine katılmak için bulunduğum Los Angeles’te tanıdım. 1986 yılında doğup-büyüdüğü toprakları terketmek zorunda kalan yüzbinlerce Ermeni gibi, o da eşi ve iki çocuğuyla göç ettiği bu ellerde hayata sıfırdan başlayarak, insanüstü çabalar harcayıp, hem emeğiyle ayakta durma savaşını, hem de ulusal kimliğine sıkı sıkı sarılarak benliğini yaşatma mücadelesi veren sıradan insanlarımızdandı.…
Bugün günlerden Sarkis… hem de kutsal Sarkis !
Yani ismi Sarkis olanların günü(1) olup, onlara “isminle yaşayasın” dileklerinin iletildiği gün bugün !
Gelişmiş teknolojinin bizi daha insanî yaşadığımız dünyamızdan hergün biraz daha uzaklaştırdığı bu zamanlara özgü iletişim araç ve gereçleri vasıtasıyla sabahtan beri edindiğim yüzlerce kutlama mesajına teşekkürlerimi iletirken, aynı iyi dilekleri edinebilmesi için payına biçilmiş ömründen sadece bir haftası yetmeyip, fanî dünyamızdan günler evvel göçen Sarkis Dayı onu yitirdiğimizi öğrendiğim andan beri aklımdan çıkmıyor hiç !…
2015’in biz Ermeniler için özel bir yıl olduğu pekâlâ bilindiği halde, olur da bilmiyormuş edalarındakilere de duyurmak için bir-iki yıl öncesinden neredeyse “bakın size şimdiden söylüyoruz, duruşunuzu ona göre belirleyiniz” türünden çabalarla sağır sultana bile duyurduğumuz bilinmektedir.
2015 aslında, o kadar bizim için değil, ne kadar ki hâlâ kanayan yaramızı sarma çabalarında bulunma, acımızı paylaşabilme insanlığını göstererek insanlaşma evrelerindeki eksiklerini tamamlama ihtiyacı olanlar için “100 yılda bir ayaklarına gelen” bir fırsat olma önemini taşıyordu.…
100 yıl önce, Patrikhanemizin işleyişi Talâat Paşa tarafından engellenmişti…
100 yıl sonra, bu iş başepiskopos Aram Ateşyan’a devredilmiş besbelli !
100 yıl önce Patriğimizi sürgüne gönderenler İttihatçılardı…
100 yıl sonra, Patriğimizi seçme hakkımızı Aram Ateşyan’a engelletmek istiyorlar !
Günler önce sekiz yıldır tedavisi olmayan demans (ileri hafıza kaybı) hastalığından rahatsız Türkiye Ermenileri Patriği Mesrob II.’nin…
Okuduğunuz yazıyı kaleme almamın ilk nedeni bugün doğmuş olan sevgili Hrant’ın anısını canlı tutma duyarlılığı iken, ikinci neden onu bizden fiziken ayıran kalleşliğe inat her soy ve boydan yüzbinlerce insanın “Hepimiz Hrant’ız, hepimiz Ermeni’yiz” söylemiyle tek vücut kenetlenerek son yolculuğuna uğurladığı günden bu yana, aynı sloganın geçen hafta Cizre’yi abluka altında tutan “T.C.”…
